Wernisaż wystawy Zbigniewa Furmana – Męskie Rozmowy

Spotkania bywają czasem krótkie. „Wpadł i wypadł,” jak mawiają. Nie ma wtedy tej aury, momentu. Jest za to sprawczość i granie na efekt. Umówiona sesja – musi być portret. Nie ma się czego złapać, a trzeba się sprężać. Portretowany ma napięty grafik. Dla niego to może być chwila skupienia, zbierania myśli na inne spotkanie, gdzie indziej. „Zrobią zdjęcia, pójdę dalej.” A tutaj – jest spotkanie. Trzeba popatrzeć w oczy.

Spotkania bywają też rutyną, taką, że nie sposób zliczyć, ile razy już się wydarzyły. Można próbować rachować lata znajomości, jeśli taka liczba cokolwiek wyrazi. To takie spotkania, że wiesz, w którym kubku dostaniesz kawę. Wiesz, że porozmawiacie o „tym i owym”, wspomni się „tamto”, a może pomilczy przy jakiejś czynności. To spotkania dograne od dawna, rytualne nieco, które przez lata dotarły się niezauważalnie. I wiesz dokładnie, jak się światło układa, znasz wszystkie niuanse twarzy. Takie spotkania, coraz rzadsze, gdzie patrzy się w oczy inaczej.

Oczy – no właśnie. Wyrażają najwięcej, tylko trzeba trochę wprawy, by się nauczyć je czytać. Nie tylko fotograficznie: jak je najlepiej naświetlić, w jakiej kompozycji będą najpewniejsze, który układ najsprawniejszy. To sprawność ogólnoludzka, humanistyczna, bez dyplomu i naszywki na ramieniu mundurka. Taka chwila na spotkanie, żeby rzucić okiem i wiedzieć. Zjednać sobie oczy naprzeciwko, dać im mówić.

„Męskie rozmowy” to seria portretów, które Zbigniew Furman tworzył przez lata. Na początku – na negatywie, później cyfrowo, ale zawsze w czerni i bieli. Ważna jest tu nie tyle konsekwencja, co skupienie, które dzięki temu uzyskał. Na każdego portretowanego – jedna rolka, nie więcej. Maksymalnie 12 klatek albo bardzo mało plików cyfrowych. Prawie zawsze są oczy, albo chociaż jedno. Albo gest, albo przedmiot. Coś charakterystycznego. Coś, co powstaje między fotografem a portretowanym. Bo najważniejsze są właśnie te spotkania. Krótkie czy długie, z dawnym znajomym albo z kimś znanym ogólnie. Każde zupełnie inne.

„Męskie rozmowy” zostały uzupełnione serią autoportretów fotografowanych telefonem, niejako żartobliwych, lżejszych w formie rozmów autora ze sobą.

– Joanna Kinowska