Diabli mnie biorą

Marek Rębacz – „Diabli mnie biorą”

Marzenie – ciąg obrazów i myśli odzwierciedlających pragnienia. To definicja. Marzymy o lepszej pracy, pięknym aucie, domu z ogrodem, zawodowym sukcesie. Marzymy o tym, by zatrzymać czas, by wiecznie być pięknym i młodym, marzymy wreszcie o wielkiej i prawdziwej miłości. Czas mija, pojawiają się pierwsze zmarszczki, pierwsze siwe włosy a nasze pragnienia wciąż pozostają tylko w sferze marzeń. Dzięki marzeniom mamy dwa życia: to zwyczajne, które musimy jakoś przetrwać (na szczęście czas jest limitowany) i to wymarzone, które chcielibyśmy przeżyć. Chętnie oddamy to pierwsze za choćby kawałek tego drugiego. Właściwie bez chwili namysłu zamienilibyśmy to marne, ziemskie życie, na ten lukrowany świat z naszych marzeń.
A gdyby nagle, w twoim życiu, pojawił się ktoś (powiedzmy piękna kobieta), kto w zamian za podpis na przysłowiowym „cyrografie” obiecał ci spełnienie twoich najskrytszych pragnień..? Co wtedy..?
Coś takiego właśnie przytrafia się bohaterowi sztuki „Diabli mnie biorą”. Do drzwi faceta, jakich miliony, puka piękna zmysłowa kobieta, która obiecuje temu biedakowi przysłowiową gwiazdkę z nieba…Co wtedy zrobiłby zagubiony w tym szarym, bezsensownym świecie mężczyzna?
Ja, choć na chwilę, uwierzyłbym…W końcu życie to chwila…